αίμα από το στόμα. θα έχουν σπάσει αρκετά δόντια.
ψάχνω με τη γλώσσα. όλα στη θέση τους.
δεν πονάω πουθενά. μήπως ξεψύχησα;
ΣΗΚΩ.
ακούω τη φωνή μου προστακτικά. μα δεν έρχεται από το κεφάλι μου. έρχεται απ' έξω. από πάνω μου. σηκώνω το βλέμμα.
ΣΗΚΩ. μου λέει. μα είναι. μα είμαι εγώ. σηκώνομαι με ευκολία.
σαν να μην είχα σωριαστεί πριν από λίγο.
σαν να έχω μόλις ξυπνήσει. προσπαθώ να μιλήσω μα κάθε φορά που ετοιμάζομαι να κάνω μια ερώτηση αυτή έρχεται από απέναντι μου, από το δικό του. το δικό μου στόμα.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ. ΕΙΣΑΙ ΟΜΟΡΦΟΣ. ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ. ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ. ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ.
δεν ονειρεύομαι. στα όνειρά μου τα χέρια μου είναι μεγάλα και τα δάχτυλά μου χοντρά σαν του πατέρα μου.
το πεός μου στα όνειρά μου είναι μεγάλο και χοντρό.
το στήθος μου είναι μεγάλο και τριχωτό.
δεν ονειρεύομαι. είναι όλα στη θέση τους, στο σχήμα τους.
ΜΟΙΑΖΟΥΜΕ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΓΩ. ΤΙ ΜΕ ΘΕΛΕΙΣ.
στέκομαι απέναντι του. μου. ίδιοι. αλλά με έναν τρόπο που δεν περίμενα. αν τον. με έβλεπα στο δρόμο. δε θα μου έκανε. έκανα καμία εντύπωση. δε θα αντιλαμβανόμουν καν την ομοιότητα. αλλά τον. με έχω απέναντι μου.
και δίπλα βρίσκεται ο καθρέφτης. δε χωράω μισός μέσα σε αυτό το σπίτι. πως γίνεται να χωράω τέσσερις φορές;

σηκώνω το χέρι αναποφάσιστος. τι να αγγίξω; αν έχω παραισθήσεις, αν τελικά ονειρεύομαι, από στιγμή σε στιγμή μπορεί να συνέλθω. να ξυπνήσω.
άγαρμπα πιάνω το πέος του. μου.
και το σφίγγω στη χούφτα μου.
θέλω να δω αν πονάω κι εγώ. μα δε φαίνεται να ποναεί ούτε κι αυτός.
εγώ.
χαμογελάει. κοιτάζω στον καθρέφτη. εγώ δεν χαμογελώ.
ούτε το δικό μου είδωλο, χωρίς να είμαι σίγουρος για το ποιο από τα δύο είναι. ΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ. ΚΑΝΕ ΜΟΥ.
σαστίζω. το πέος του. μου. σκληραίνει ανάμεσα στα δάχτυλά μου.
ΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ. ΚΑΝΕ ΜΟΥ.
το αφήνω. τον. με κοιτάζω στα μάτια και γυρίζω την πλάτη μου.
σκύβω μπροστά του. μου. και του. μου λέω:
ΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ. ΚΑΝΕ ΜΟΥ.