Ένα μικρό κοριτσάκι μετρά την τρικυμία, καθισμένο σ' εκείνο το βράχο όπου χτες μεταλλάχτηκα, μετρά και τα σύννεφα θυμωμένο, δεν ξέρω κολύμπι, δεν είμαι εκεί να με σώσω

και μου γίνεσαι τόσο χρήσιμος όσο τα παγάκια στο νερό μου [για να μην τελειώνει κι όχι για να παραμένει δροσερό. τα παγάκια αν συμβόλιζαν τον έρωτα θα συμβόλιζαν τις τελευταίες μέρες ή το βράδυ που με μανία χτυπά το κεφάλι σου η αίσθηση οτι σιγά σιγά κάτι τελειώνει. τα παγάκια δε θα συμβόλιζαν ποτέ ποτέ ποτέ ποτέ το "πάντα" των πρώτων ημερών. αν συβόλιζαν κάποιο "πάντα" θα ήταν αυτό της δεύτερης μέρας μετά την τελευταία. και την απορία στο πρόσωπο της κωλόγριας που μένει στο απέναντι διαμέρισμα του ισογείου, όταν ακούει από το σπίτι σου-επειδή για πρώτη φορά δεν μπορεί παρά να ακούσει, δίχως καν να έχει προσπαθήσει- τη μουσική σου. αααααααααχ τραγουδάμε ωραία όταν πονάμε.]

ένα σκοτεινό , ολόλευκο περίγραμμα στο σώμα μου , τα αρχίδια μου δεν τα αισθάνομαι αλλά την αφήνω να νομίζει οτι με πονά. θα τραγουδήσω την πιο ψηλή μου νότα και θα μαγειρέψω με σκόρδο. ματάρες μου όμορφες μικροσκοπικές, οι τρίχες σου βουλώνουν τ' αυτιά μου. την καλύτερη ακουστική βρήκα στο στόμα σου, την καλύτερη ηχώ στο στρώμα σου. αν πηδιόμασταν σε κάποιο μπαρ αν δεν πηδιόμασταν αν μπορούσες να ανοίξεις τον πρωκτό μου με τη μύτη σου γιατί τί άλλο είναι ο έρωτας εκτός από μελανιές κι άντρες που δήθεν έρχονται για πρώτη φορά στο σπίτι μου. πού θα κολλήσω τα νύχια των ποδιών μου τώρα που στέγνωσες. όσο καλός κι αν ξέρω οτι είμαι στο κρεβάτι, ποτέ δε θα πιστέψω οτι σε ευχαρίστησα. σε έφτυσα μια μέρα και γέλασες. σε χτένισα.