και μου γίνεσαι τόσο χρήσιμος όσο τα παγάκια στο νερό μου [για να μην τελειώνει κι όχι για να παραμένει δροσερό. τα παγάκια αν συμβόλιζαν τον έρωτα θα συμβόλιζαν τις τελευταίες μέρες ή το βράδυ που με μανία χτυπά το κεφάλι σου η αίσθηση οτι σιγά σιγά κάτι τελειώνει. τα παγάκια δε θα συμβόλιζαν ποτέ ποτέ ποτέ ποτέ το "πάντα" των πρώτων ημερών. αν συβόλιζαν κάποιο "πάντα" θα ήταν αυτό της δεύτερης μέρας μετά την τελευταία. και την απορία στο πρόσωπο της κωλόγριας που μένει στο απέναντι διαμέρισμα του ισογείου, όταν ακούει από το σπίτι σου-επειδή για πρώτη φορά δεν μπορεί παρά να ακούσει, δίχως καν να έχει προσπαθήσει- τη μουσική σου. αααααααααχ τραγουδάμε ωραία όταν πονάμε.]